عبدالله پسر رسول خدا

عبدالله پسر رسول خدا(ص) و خدیجه است که در کودکی درگذشت. بنا به گزارش منابع تاریخی پس از درگذشت وی بود که عاص بن وائل پیامبر(ص) را اَبتر خواند و در واکنش به سخن او، سوره کوثر نازل شد.

بیشتر منابع تاریخی تولد او را پس از بعثت دانسته‌اند. البته نقل دیگری تولد او را قبل از بعثت ذکر کرده است.گفته شده است او را طیب و طاهر لقب دادند؛ چرا که پس از نزول وحی و در زمان اسلام متولد شد.

عبدالله در کودکی در مکه از دنیا رفت. به گزارش احمد بن یحیی بلاذری، پس از درگذشت او، عاص بن وائل پیامبر(ص) را اَبْتَر (بی‌اولاد، بی‌عقبه) خواند که هیچ پسری از او زنده نمی‌ماند. از این‌رو سوره کوثر و آیه «إِنَّ شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَر؛ یقیناً دشمن تو خود بی‌نسل و تبار است». در واکنش به سخن او نازل شد.

بر پایه روایتی که کلینی در الکافی نقل کرده، پس از درگذشت عبدالله، خدیجه گریه می‌کرد، پیامبر(ص) به او فرمود:

«آیا خشنود نمی‌شوی که او (عبدالله) را ایستاده بر درب بهشت بیابی و چون او تو را ببیند، دست تو را بگیرد و وارد بهترین جای بهشت کند... خداوند برتر و بزرگوارتر از آن است که میوه دل بنده‌ای را از او بگیرد و او به خاطر خدا بردباری کند و او را سپاس گوید، ولی خدا او را عذاب کند.»

پانویس

منابع

• ابن اسحاق، محمد بن اسحاق، سیرة ابن إسحاق، قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.
• ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الإصابة فی تمییز الصحابة، بیروت،‌ دارالکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق.
• امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، ۱۴۰۶ق.
• بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، بیروت،‌ دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.
• طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، قم، آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.
• کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، اسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۲ش.
• مقریزی، احمد بن علی، إمتاع الأسماع بما للنبي من الأحوال و الأموال و الحفدة و المتاع، بیروت،‌ دار الکتب العلمیة، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.